Op avontuur als Robinson Crusoe op de eilandjes van Ivösjön in Zuid-Zweden

300 jaar geleden publiceerde Daniel Defoe zijn roman Robinson Crusoe: over een man die na een schipbreuk alleen op een onbewoond eiland moet overleven. Sindsdien staat Robinson Crusoe symbool voor avontuur, solo in de natuur. In de Zweedse provincie Skåne kan je dat avontuur zelf beleven op het meer van Ivösjön bij de organisatie Wetlandi.

Bij Wetlandi biedt men verschillende formules aan. Ik vind dat Robinson Crusoe nu eenmaal Robinson Crusoe is en opteer voor een tocht van 24 uur alleen op het meer, in een kano met voedselpakketten en tent-voor-de-nacht. Zo zal ik maximaal de verlatenheid en grootsheid van het meer kunnen meemaken. Ivösjön is het grootste meer van Skåne en meet ongeveer 15 bij 15 kilometer: het vormt een soort laguna met een archipel van tientallen kleine eilandjes. Hier wonen geen mensen, hier komen geen mensen.

Die ochtend in de kano

Het avontuur begint ’s ochtends aan de steiger van Wetlandi in Axeltorp. Ik krijg mijn uitrusting: kano plus voedselpakketten plus waterbidon plus tentpakket plus geplastificeerde kaart van het meer plus spade plus kampvuurhout. Het ziet er allemaal stevig rudimentair uit. Het voedselpakket ruikt heerlijk: ik neem al een sandwich met vis en dille als extra ontbijt. Dan hijs ik me in mijn Robinson-tenue (T-shirt met zwembroek en sportschoenen) en in het veiligheidspak van de kano. Tenslotte nog een keuze te maken: ik kies voor de enkelvoudige peddel die je beurtelings links en rechts in het water duwt. Verder niet te veel gedoe: daar gaat Robinson te water, de laguna in.

Schichtig met de peddel

Mijn opzet is eenvoudig: ik roei het meer op en zal af en toe aanleggen op een van de eilandjes voor een rustpauze of maaltijd. Veel meer plan heb ik niet, enkel dat ik tegen het vallen van de avond een overnachtingsplaats moet georganiseerd hebben. In de loop van de volgende ochtend zal ik dan weerkeren naar de Wetlandi-aanlegsteiger.

De eerste honderden meter moet ik echt wennen aan mijn kano: die is weliswaar evenwichtig verzwaard met de waterdichte tonnen met voedsel en water en ook dankzij mijn eigen gewicht, maar reageert toch schichtig op mijn gepeddel. Het zal me niet veel moeite kosten om kopje onder te gaan met mijn hele hebben en houden - en dat is letterlijk te nemen… Ik blaas een paar keer stevig in en uit, regel een regelmatige trage peddelslag en beperk mijn bochten… zo gaat het beter.

Water… zo lekker!

De laguna meandert kilometerslang, ik peddel van kromming naar kromming door het wuivende riet en over grote stukken open water. De zon stijgt meer en meer naar haar hoogste punt: het wordt een warme dag, en op het water is dat effect dubbel duidelijk. Daar krijg ik dorst van. Tijdens het varen is mijn waterfles ongemerkt een meter verderop in de kano geschoven, ik kan er niet meer bij. Op het midden van het meer start een ‘operation swing’: ik licht mijn peddel uit het water en gebruik deze binnenin de kano om de fles naar me toe te trekken. Intussen begint de kano eerst zachtjes, maar al snel steviger te wiebelen… mijn enige manier om dat te stoppen is de peddel terug in het water te steken… zachtjes aan of ik lig zeker om. Druipend van het zweet kan ik uiteindelijk toch de fles bemachtigen: zelden was water zo lekker.

Op een bewoond eiland

Intussen ben ik al een drietal uur aan het Crusoe-en, en ik voel het effect van de monotone inspanning in mijn rug. Daar is een klein eilandje, eens kijken om aan te leggen. Een zandstrand is er niet, wel een inhammetje met keien. Ik stuur mijn kano fors de keien op, die ligt vast. Voor het eerst moet ik vanop het water uit de boot stappen: dat lukt wonderwel, Robinson here I come! Tussen de keien staat mijn welkomstcomité al klaar: een tiental muizen spelen in de zon: zeer interessant deze nieuweling. Ik moet mijn rug wat laten rusten, maar liever niet midden de muizen… dus kruip ik op een rots die anderhalve meter bover het water torent. Hier drapeer ik me neer. Absolute onbeweeglijkheid is geboden: bij de minste move roetsj ik van hierboven de keien en de laguna in. Boven me brandt de zon en wuiven de bomen, ik val in slaap.

Nummer 12

Na een uurtje liggen is mijn rug terug klaar voor het werk: dus hijs ik me de kano in en peddel verder. Ver weg aan de overkant ontwaar ik zowaar enkele stipjes van huisjes: rood vakwerk, typisch Scandinavisch, pure idylle. Het is nu ‘high noon’, zullen we een eiland zoeken om iets te eten? Vlot gaat het niet met mij en mijn kano: de stroming zit tegen, het is harken. Ik passeer eiland na eiland, maar zie geen mogelijke aanlegplaats. Dus verder: na de volgende draai vind ik het ‘beloofde eiland’… Voor zover ik mijn kaartlezen kan vertrouwen: dit is eiland nummer 12. Voilà een strandje! Hier aanleggen, mijzelf wat rust geven en wat eten.

Ernest op bezoek

Ik lig uitgestrekt op het zand met een boek. Wie komt er meer in aanmerking om hier en nu te lezen dan Ernest Hemingway? Hemingway: een echte man, een man van avontuur en natuur. Op het strand defileren stierenvechters, boksers, sportvissers… ik voel me in goed gezelschap. Maar daar is de realiteit terug: hoog in de hemel vliegt een vliegtuig over: de lijn Stockholm-Kopenhagen misschien? Nog meer: ik hoor ver weg het geluid van een motorboot: het eerste teken van een mens in mijn buurt in zeven uur. Het is nu vier uur in de namiddag, de lucht vergrijst met regenwolken. Na de verhalen van Ernest mag het opnieuw wat vooruit gaan. Ik trek een trui aan, en richt mijn kano naar het verste punt van de laguna.

Hup in de tent?

Aan het uiteinde van de laguna wordt het meer breder. Hier liggen ook enkele vogelreservaten waar ik met mijn kano niet mag doorvaren. Peddelen op het open water wordt een beetje saai, en de dreiging van de regenwolken blijft. De realiteit dringt tot me door: als het nu begint te gieten zal ik doorweekt zijn voor ik enige beschutting kan vinden. Wat doet een kanovaarder als het regent? Eilandje zoeken, tentje opzetten, en hup in de tent! Ik leg aan op een mini-eilandje: dit wordt mijn standplaats. Een tent opzetten: dat is al een hele tijd geleden, een echte uitdaging dus. Wetlandi heeft me een zak met twee zeilen, twee geraamtes en een reeks van zestien piketten meegegeven. Is dat nu één tent of zijn dat nu twee tenten? En er is geen Ikea-handleiding… Een hulplijn inroepen kan ook niet: er is hier diep in de laguna geen gsm-bereik. Dat is trouwens ‘not done’ voor een Robinson Crusoe! Overleven in de laguna of de jungle blijkt dus ook intellectueel uitdagend: ik slaag er niet in om uit dit materiaal in mijn eentje een (of meerdere) tent(en) te toveren… Ondertussen begint het kouder en donkerder te worden. Dus over naar plan B: ik stap terug in de kano en zal proberen mijn tent op te zetten korter bij de vertrekplaats.

Door de schemering

Plan B betekent een fikse inspanning van meer dan twee uur fulltime kanovaren terug richting Wetlandi. Met het vallen van de avond werd het meer een gladde spiegel: mijn kano klieft door het ongerepte watervlak, een prachtig zicht in de schemering. Na twee uur energiek peddelen sputtert mijn rug hevig tegen: hoog tijd dat de haven in zicht komt! Na de zoveelste kromming worden mijn gebeden verhoord: ver weg glinstert een lichtje: dat moet Wetlandi zijn. Ik draai rond twee eilanden, maar zie geen mogelijkheid om aan te meren. Derde keer goede keer: ik kano onder een afhangende boom door, nog een stukje overbruggen en dan kan ik mijn kano op een klein eiland slepen.

Het licht aan het einde van het meer

Het is hier een groene zone van enkele vierkante meters: ideaal voor de overnachting, én met zicht op de aankomstplaats! Intussen is het echt donker: geen tijd te verliezen. Ik haal de tentzak terug boven. Maar wonderen bestaan niet: ook hier lukt het me niet iets deftigs neer te poten. Elke vorm van bouwsel begeeft het, zelfs zonder wind of regen of wilde dieren. Kiezen of delen, een keuze die Robinson Crusoe niet kon maken. Ofwel in de laguna de nacht doorbrengen zonder beschutting of nog snel door de nacht de aanlegsteiger bereiken? De rug gerecht, Robinson ten afscheid gegroet, de tent(en) onder zeil en kanovaren maar… tot het licht aan het einde van het meer!

 

Meer info via de site van Wetlandi

 

Onze GRANDE reporters stellen volgend(e) hotel(s) voor in deze streek

Grande hotels