Nova Scotia: ruig en ongerept

Wild river rafting

Een ‘tidal bore’ is te vergelijken met een kleine tsunami, al zal een beetje oceanoloog dat direct verwerpen. Tsunami’s ontstaan over het algemeen op volle zee als gevolg van het schuiven van aardplaten en een tidal bore is een getijdengolf. De wijze van opkomen is echter hetzelfde: een grote, brede golf die alles opslorpt wat het onderweg tegenkomt. In een getijdengebied vormt de voorste rand van de opkomende vloed een staande golf die stroomopwaarts voert, tegen de stroom van een rivier of een smalle baai in.

Logisch gevolg is dat de continu uitgaande stroom richting de oceaan botst met de vloedstroom die landinwaarts voert. En dat zorgt voor een bijzonder schouwspel van staande golven tot wel 3,5 meter hoogte, heftige stromingen (tot 35 km/h.) en grote en kleine whirlpools (draaikolken). Wereldwijd zijn er diverse plaatsen waar deze bijzondere getijdenstromen voorkomen, maar nergens anders dan op de Shubenacadie River in de Bay of Fundy in Nova Scotia kun je raften tijdens de tidal bore!

“Zijn jullie klaar voor een beetje actie? Hou je stevig vast aan de touwen!” Van Noi voert de snelheid op en surft met de Zodiac op de vloedgolf van een kleine halve meter hoog. Op het uiteinde van een grote zandbank komen drie stromen bij elkaar: links en rechts de tidal bore en van voor de immer uitvoerende stroom richting de oceaan. En dan zul je weten ook dat je aan het tidal bore raften bent. De rechtopstaande golven beuken je bijna de boot uit, de whirlpools laten je tollen en je wordt tot op de onderbroek nat door het machtige water. Pijnlijke knokkels van het krampachtig vasthouden en een direct optredende spierpijn in de benen zijn niet te vermijden gevolgen van deze bijzondere manier van wild river rafting.

Bezoek aan Peggy’s Cove

Nova Scotia, in Zuidoost-Canada is ongeveer vier keer zo groot als België en heeft nog geen miljoen inwoners. Dit schiereiland kenmerkt zich door een uitgestrekte en ongerepte natuur, ruige en minder ruige kuststroken en perfect onderhouden wegen waar je vrijwel geen tegenligger zult tegenkomen.

De Lighthouse Trail is een mooie route en voert langs vele historische stadjes en pittoreske dorpjes aan de Atlantische kust. Het meest bekende dorp langs de route is Peggy’s Cove. Het is het meest gefotografeerde dorp in Noord-Amerika en dat op zich is al bijzonder, maar het feit dat er slechts 40 permanente bewoners leven, terwijl er jaarlijks 750.000 bezoekers door het dorp trekken is ook uniek te noemen.

Het ‘middle-of-nowhere’-gevoel

De Lighthouse Trail volgend richting het zuiden voert door Lunenburg, dat sinds 1995 op de Werelderfgoedlijst van UNESCO staat. Lunenburg is in 1753 gesticht aan de Mahone Bay en kent een roerige geschiedenis van oorlogen met de Fransen en de oorspronkelijke bewoners van Canada: de Mi’kmaq indianen. Ondanks de geparkeerde auto’s in plaats van koetsen en paardrijtuigen waan je je een klein beetje in vroegere tijden. De kleurrijke huizen, scheepswerven en pakhuizen zijn allemaal in originele staat en dateren van eind 18de, begin 19de eeuw. Leuke details zijn er in de vorm van plakkaten op de huizen, waarop staat wie er rond 1790 woonde.

Verder zuidwaarts kom je vanzelf in het Kejimkujik National Park. Woeste wouden en moerasgebieden worden hier afgewisseld met gladgestreken meren en rotsachtige gebieden. Keji, zoals het park gemakshalve wordt genoemd, heeft een uitbundige flora en fauna. Ook is Keji een van de negen Dark Sky plekken ter wereld. Er is hier geen enkele lichtvervuiling, waardoor je in heldere nachten het complete melkwegstelsel kunt zien. En ondanks het ‘middle-of-nowhere’ gevoel dat je hebt als je in Keji bent, kun je er wel internetten!

Wildernesstrails

De wekker gaat bij monde van tientallen kleine eekhoorntjes die naarstig op zoek zijn naar nootjes en ander voedsel en hierbij een vechtpartij niet schuwen. Een frisse duik in het meer doet wonderen voor de gesteldheid van het lichaam en maakt dat het mountainbiken in de vroege ochtend als vanzelf gaat. Keji heeft mooie wildernesstrails, waarbij je dwars door de bossen en moerassen rijdt en je komt altijd wel weer uit bij een rivier of een meer om in af te koelen. De wildernesstrails die over het water leiden zijn nog spectaculairder. Niet vanwege de snelheid of de adrenaline, maar des te meer vanwege de schitterende natuur die vanaf het water een geheel andere dimensie krijgt.

Na een dag fietsen, kanoën en wandelen in de volle natuur is er niets lekkerder om je camper in te stappen en een ijskoud biertje te nemen. De nacht valt, de vogeltjes kwetteren als vanouds, morgen is er weer een nieuwe dag. De wijde wereld wacht.