In een vergeten uithoek van Vlaanderen verbergt de Voerstreek een glooiend heuvellandschap waar de tijd lijkt stil te staan. Op slechts een honderdtal kilometer van de hoofdstad nodigen de kronkelende beken, uitgestrekte velden met kuddes koeien en de gastvrije gehuchten uit tot een fietstocht langs enkele van de mooiste dorpjes in de Voerstreek.
1. De Plank
Vertrekpunt is voor ons De Plank, een klein gehucht aan de grens met Nederland. Van hieruit fiets je verder naar Teuven, waar een steile beklimming je tot aan de kerk brengt. Daarna volgt gehucht Obsinnich. Hier vind je een van de vijf kastelen van de Voerstreek, beschut en beschermd door de omliggende vallei en dichte bossen en heuvels.
2. Remersdaal
Remersdaal moet zowat het meest afgelegen Voerdorp zijn. Op een muur komen we een restant van de taalstrijd tegen: ‘village wallon’ pronkt er in het groot met witte letters. Dit was namelijk het meest verfranste Voerdorpje, maar tegenwoordig behoort deze slogan tot cultureel erfgoed. Hier in Remersdaal ligt het hoogste punt van de Voerstreek én van Vlaanderen. Na een lange klim met de fiets uit het dorp bereiken we het punt van 287,5m hoog.
3. Veurs
Een steile en langgerekte afdaling brengt ons tot aan het Veursbos en het gehucht Veurs, waar inwoners typische vakwerkhuizen bouwden met allerlei materialen die ze in hun omgeving vonden. Op een grondlaag van vuursteen bouwde men een eikenhouten gebinte voor de huizen. Daarna vlocht men wilgentakken ertussen en vulde men alles op met een mix van leem, stro en zand. Pure ambacht deze huizen. Voorbij het gehucht wijken de bomen voor een uitgestrekt veldenpanorama met zonnestralen.
4. Sint-Pieters-Voeren
De afdaling brengt ons verder tot Sint-Pieters-Voeren, een typisch Vlaams dorp alleen is de kerk omringd door weiland en staan er nauwelijks huizen. Een kasteel is er wel, al sinds de 13e eeuw was die in handen van de Duitse Orde. Zij boden bescherming en onderdak aan kruisvaarders en pelgrims en bezaten heel wat landerijen. In de omliggende tuinen en vijvers stikt het van forellen en steuren, die worden opgekweekt tot stevige exemplaren. De Duitse ridders haalden in de 17e eeuw hier al hun forellen om op te dienen op de grote feestmaaltijden in Maastricht. Elk restaurant in Voeren heeft dan ook forel uit de Voer op haar kaart staan. Én die komt in alle vormen en maten: als foreltoastje, gerookt, gekookt of als mousse.
5. ‘s Gravenvoeren
In ’s-Gravenvoeren kan je naast de kerk even halthouden in de woning van de familie Ernon. Het pand is al sinds de 15e eeuw in handen van de familie en later startte Jean-Marie er met een wijnhuisje. Na 17 jaar onderzoek naar appelrassen, het in kaart brengen van de geologische ondergrond van de streek, cursussen bij wijnbouwers en jarenlang experimenteren was het zover: hij begon met zijn eigen appelwijnmerk ‘I genne Pley’. Fruittelers uit de streek zorgen voor de appelen, die volgens een correcte procedure moeten worden gekweekt. De ene appelwijn is van het ras Jonica met een licht zurige toets en lange aangename afdronk. De tweede appelwijn is van het ras Braeburn, een jaar lang gerijpt op een eiken vat dat zorgt voor een soepele volle grand cru wijn. Voor we afscheid nemen van de Voerstreek houden we even halt bij een grenspaal naast een eenzame boerderij. Over de velden kijken we uit over de torenspitsen van de Nederlandse dorpen Mheer en Noorbeek. Voorbij het adembenemende uitzicht over de Voerstreek ligt het Land van Herve en de mijnterril van Blégny en in de verte Luik. Oostwaarts pronkt de uitkijktoren op het drielandenpunt bij Vaals over het bos.
6. Ulvend
Echt een dorpje kun je dit ook niet noemen, eerder een kruispunt waar verschillende boerderijen samenkomen. Wegwijzers duiden enkele kleine woonkernen aan. Er staat een grenspaal in iemands tuin en verderop wat terrasmeubilair bij een van de boerderijen. Daar kan je even stoppen voor een verfrissend ijsje, ambachtelijk gemaakt met artisanale hoevemelk. Een ideale beloning voor je fietstocht voor je terug bij het vertrekpunt in De Plank uitkomt.
