Prehistorische cultuur in Filitosa
Een vijftigtal kilometer ten zuiden van Ajaccio verlaten we de hoofdweg en rijden we verder op een kleinere weg naar onze eerste stopplaats: de prehistorische site van Filitosa. Deze duizend jaar oude site, bewaard uit de Oudheid en behorend tot het UNESCO-werelderfgoed, is de enige plek op het eiland waar megalithische menhir-standbeelden en Torreaanse torens samen voorkomen. De opgravingen bestaan uit een aantal delen waarvan het centrale monument met 32 menhirs het meest interessante is.
We wandelen tussen de opgestelde menhirs met gebeeldhouwde gezichten en lopen tot aan de voet van de heuvel waar we af en toe schaduw zoeken onder de olijfbomen met knoestige stammen. Achter de olijfbomen bevindt zich een steengroeve waar de bouwmaterialen voor Filitosa vandaan zijn gehaald. Verder is er ook een klein museum, waar je achtergrondinformatie vindt over de oudste beschavingen van Corsica.
Terrasjesweer in het groene Olmeto
Vervolgens keren we terug naar de T40 en brengen we een bezoek aan het stadje Olmeto. Gebouwd op een berghelling, prachtig in het groen dat afsteekt tegen de roze bloemen die je overal ziet, nodigt dit pittoreske stadje uit tot een wandeling op het plein met tal van cafeetjes. We strekken even de benen en genieten van het zalige vakantiegevoel dat ons overvalt wanneer we plaatsnemen op een van de zonnige terrasjes. Genietend van dit ultieme vakantiegevoel, lopen we langs de huisjes met hoge stenen muren en oude rode pannendaken, en door smalle, met ruwe steen geplaveide straatjes.
Zon, zee en strand in Propriano
Dan gaat het richting kust: Propriano. Deze haven- en kuststad behoort tot de grotere steden van Corsica. De T40 leidt ons hier boven de heuvels langs de kust, zo hebben we een fenomenaal uitzicht over de Golf van Valinco en zien we Propriano liggen in de baai. We dalen af en merken al snel dat deze plek een echte vakantiebestemming is: aan zon, zee en strand geen gebrek. Het strand nodigt uit tot een wandeling langs de heldere, blauwe zee en de jachthaven trekt heel wat kijklustigen. Met al dat strandvertier, is Propriano de bekendste kustplaats van de baai.
Adembenemende vergezichten in Campomoro
Vanuit Propriano rijden we opnieuw het binnenland in, om de afslag te nemen naar het zuidwesten en er te stoppen aan de kust in Campomoro. We bevinden ons hier letterlijk in 'the middle of nowhere': je ziet overal de zee, zover als het oog reikt. De verdedigingstoren bovenop de klif, is de grootste toren van Corsica en werd in de 16de eeuw gebouwd door de Genuezen. Je kan de toren betreden om een indruk te krijgen van hoe zo’n typische verdedigingstoren er van binnen uitziet. Wat een adembenemend uitzicht over het zuidwesten van de Middellandse Zee en over de Golf van Valinco!
Schilderachtig Sartène
Een half uurtje later rijden we onze vijfde stopplaats binnen: Sartène. De stad werd in 1507 gesticht door de Genuese overheersers om meer controle te krijgen over dit deel van het eiland. Samen met Propriano groeide het uit tot de belangrijkste stad in de regio. Sartène, met zijn goed onderhouden historisch centrum, staat gekend als de ‘stad van de Romeinen’. Maar er valt niet enkel cultuur te ontdekken in Sartène. Als commerciële centrum van Zuid-Corsica, vind je hier naast de vele schilderachtige straatjes ook heel wat winkeltjes en horeca.
Mooiste stad van Corsica
Het laatste stuk naar Bonifacio is een recht stuk weg, maar eerst rij je nog zo’n tiental kilometer langs de richel van de kust met de zee vlak onder je. Spannend, maar tegelijkertijd ook verbazingwekkend mooi om te zien: de afgrond en kliffen die zich in zee storten. In de buurt van het dorpje Figari houdt de bochtige weg op en loopt de weg rechtdoor tot we Bonifacio bereiken. ‘De mooiste stad van Corsica’ is het uiterste zuidpunt van het eiland en kijkt uit over de Middellandse Zee en Sardinië. Het stadje is gebouwd op rotsen en kliffen, wat de meest fotogenieke plaatjes oplevert.
We rijden naar beneden waar de jachthaven van Bonifacio ingesloten ligt tussen de rotsen. Rond de haven, waar tal van indrukwekkende jachten aangemeerd liggen, heerst een gezellige bedrijvigheid en de nabijgelegen cafés en restaurants hebben goed te doen. Met volle energie beklimmen we vanuit de jachthaven te voet de rots langs de westkant. ‘L’escalier du Roi d’Aragon’ is een steile trap, uitgehouwen in de krijtrotsen door de troepen van Napoleon in amper enkele dagen. Bovenop de rots in de oude stad genieten we van een welverdiend ijsje bij het prachtige uitzicht. We wandelen door de smalle straatjes die een doolhof zijn van overkapte gangen en dicht tegen elkaar liggende huizen. In de verte zien we de opvallend rode vuurtoren van Bonifacio, La Madonetta. De vuurtoren is actief sinds 1854 en wordt door een smalle strook met het vasteland verbonden.
Cultuur op Bonifacio
Op het hoogste punt van de stad bouwde de Toscaanse graaf Bonifacio een citadel met uitzicht naar het Zuiden over de zee, zodat eventuele vijandelijke legers tijdig konden opgemerkt worden. Tot 1963 deed de citadel dienst als hoofdkwartier voor het Franse vreemdelingenlegioen. In het Noorden van Corsica in het stadje Calvi bevindt zich trouwens vandaag nog steeds een garnizoen van het vreemdelingenlegioen, ook daar bedoeld om Frankrijk te verdedigen maar dan richting noordelijke vijanden.
Wit zand en helderblauwe zee
Om onze trip af te sluiten, nemen we de Zodiac vanuit de jachthaven van Bonifacio. We varen langs de kliffen en hebben vanop zee een prachtig uitzicht op de loodrechte rotswanden waarop Bonifacio gebouwd is. Die spectaculaire wanden en merkwaardige uithollingen ontstonden door de erosie van de beukende zee.
Aan het strand Roccapina, gelegen in een fraai gevormde baai aan de voet van ruig begroeide rotsen, houden we halt. De zee kleurt hier prachtig turkoois en het fijne, witte zandstrand wordt niet ontsierd door rumoerige bars of drukke terrassen langs de kust. Door het witte zand wordt het zonlicht door het water heen teruggekaatst, wat voor de helderblauwe kleur zorgt. Vanop het strand bewonderen we ‘De Leeuw van Roccapina’, een enorme roze granieten rots uitgehold door water en wind. Volgens de legende waakt de natuurlijke sculptuur al eeuwen lang over de marine.